Leven met een Partner met PMS / PMDD

Als militair die al 25 jaar in dienst is en al heel wat watertjes heeft doorzwommen, zijnde de oorlog in Servië en Bosnië in de jaren '90, Kosovo in 2000, verschillende opdrachten in Afrika, Afghanistan en Libanon... gescheiden van een vrouw die  Advocate is enz... Wel ik kan u zeggen de afgelopen 17 dagen waren de zwaarste in heel men leven door de combinatie van verschillende factoren die samen kwamen. Die PMDD is de hardnekkigste vijand die ik ooit ben tegengekomen... hij slaat toe uit het niets, doet alsof hij er niet meer is en slaat dan dubbel zo hard toe... En wanneer je denkt dat hij er nog is.. is hij er misschien niet meer... zijn camouflage is wonderbaarlijk... net een camelion die zich elke maand of elk moment kan aanpassen aan zijn omgeving... je kan  hem niet verslaan... En ik dacht hem te slim af te kunnen zijn maar ook dat laat hij niet gebeuren... T is alsof hij als een nevel of een onzichtbaar goed steeds opnieuw tussen  u vingers glipt en uw geliefde afpakt...

Vanmorgen moest ik normaal gezien na het beëindigen van men opdracht voor het leger naar huis gaan maar gezien de situatie en ik niet wist of ik al dan niet nog naar huis mocht ben ik maar naar men vaste kazerne gegaan waar ik een kamer heb met alle basis confort dat een mens nodig heeft. Vanmorgen had ik eerst nog goedemorgen gestuurd naar men vrouw maar kreeg weer een antwoord waarbij ik me echt niet goed voelde... T was alsof het haar eigenlijk niets kon schelen waar ik naartoe ging of waar ik was. Het is alsof het de normaalste zaak is voor haar dat ze de ganse week me gewoon straal genegeerd heeft. Heb haar dat dan ook gezegd wat ik ervan vind en wat ik verlang. En geloof me dat is echt niet veel. Heb haar gezegd dat ik ontzettend veel van haar hou maar dat ik op ben van de frustratie en dat ik het echt niet meer langer aankan. Ik ga haar nu niets meer sturen en ga haar de rust gunnen die ze zegt dat ze nodig heeft.. Ik weet ook wel dat ze er niets kan aan doen en dat het d

Ik zit nog steeds voor een opdracht in het leger... en nog steeds is er geen beterschap. Mijn hoofd staat op barsten, mijn mannelijke hormonen heb ik al evenmin nog onder controle en ben de wanhoop nabij.... met pijn in men hart ben ik regelingen aan het treffen om, indien ik morgen effectief buiten wordt gesmeten ik toch ergens in de loop van volgende week een onderkomen vind. Begin me al doemscenario's in te beelden dat ik weg moet van haar... ik verlies dan niet alleen haar, maar ook men thuis.... samen met een heleboel andere mensen die me nauw aan het hart liggen, zoals haar familie, de buren en natuurlijk ook onze diertjes... Heb men hart en ziel in onze thuis gestoken... alsof t mijn eigen huis was.... een warme thuis, een geborgen thuis waar ze en we zichzelf konden zijn.. Kan het me bijna niet voorstellen dat het zou gebeuren maar momenteel wijst alles die richting uit en het doet pijn want ze is een fantastische vrouw en we hebben een fantastische relatie, ook al

Na een hele slechte nacht van tobben, me ongerust maken over haar, niet wetende hoe het met haar is of wat er gebeuren gaat heb ik vanmorgen zoals elke morgen een berichtje gestuurd dat ik van haar hou samen met een lied waarvan de tekst een beetje weergeeft wat ik voel op dit moment. Daar kreeg ik weer een heel negatief antwoord op. Door al bijna 3 weken met een onderbreking van vier relatief goede dagen bijna non stop in de PMDD fase te zitten en door t feit dat ik al van zondag straal genegeerd wordt  heb ik dan men geduld verloren en me boos gemaakt hopende dat dit een schokeffect zou teweeg brengen en haar zou wakker schudden. Maar t heeft niet geholpen, erger nog... ze me geblokkeerd... Die PMDD is zo destructief!! Ze is zodanig onderworpen momenteel eraan dat ik gewoon total niet meer binnen geraak. En ik, ik ben uitgeput... verdrietig... ontgoocheld in mezelf... Lief zijn helpt niet... boos worden en hopen op een schokeffect zodat ik ze kan "wakker schudden"

Hier zit ik dan nog steeds in de kazerne. En ik hoor niks van haar... vanmorgen heb ik nog goedemorgen gestuurd maar ik kreeg een bot en kort antwoord... Weet echt even niet meer wat te doen dus stuur ik maar niks meer ook al is t niet makkelijk. Die PMDD kan echt wel pijn doen... men vrouwtje is er helemaal door opgeslorpt en ik voel me zo machteloos! Zeker van hieruit kan ik niks doen.. K mis haar. Verlang naar haar maar sta met men rug tegen de muur. Wat een uitputtingsslag... W

Sinds woensdag jongstleden was men vrouwtje eindelijk  uit haar PMDD periode... en hebben we er een paar fijne dagen opzitten... ikzelf voelde me wel nog erg gespannen door men verlangen naar haar maar probeerde het te controleren omdat ik hoopte dat we tijdens ons weekendje weg met de familie toch wat tijd konden vrijmaken hiervoor... Vrijdag was het dan zover... na een drukke dag eindelijk richting Nederland met gans de familie! Mijn vrouwtje was al eerder naar Nederland vertrokken met haar zus en k ben dan later op de avond na gereden. Op zaterdag was het echt een fijne dag... het regende wel maar ondanks dat hebben we er enorm van genoten. 's avonds hebben we dan nog met zen allen wat gezelschapsspelletjes gespeeld en toen naar bed gegaan. Ik heb dan wat geprobeerd om haar te verleiden maar ja dat lukte niet. Heb haar op een rustige manier proberen uit te leggen dat ik het echt heel erg lastig kreeg omdat t zolang geleden was maar ik kreeg geen gehoor... morgen zei ze